Korpus Ochrony Pogranicza… W trosce o ochronę granicy politycznej państwa i stanu bezpieczeństwa publicznego na terenie pogranicznym, Rząd na wniosek ministra spraw wewnętrznych, Zygmunta Hubnera i ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego postanowił w sierpniu 1924 r. sformować specjalny Korpus Ochrony Pogranicza wschodniego i litewsko-łotewskiego, powierzając dowództwo nad tym Korpusem gen. dyw. Henrykowi Minkiewiczowi. Była to odpowiedź na obawy ludności pogranicza na Sowiecką zorganizowaną i uzbrojoną formację wojskową strażniczą GPU, Gosudarstwiennoje Politiczeskoje Uprawlenje.
Korpus jako jednolita formacja wojskowa, dowodzona była przez generała na prawach dowódcy Okręgu Korpusu w armii i zatwierdzona przez Rząd. Z dniem 1 listopada 1924 r. Oddziały Korpusu piesze i konne objęły służbę na odcinku granicy wschodniej, najbardziej zagrożonych województw, wołyńskiego, nowogródzkiego i wileńskiego. Obsada granicy poleskiej i tarnopolskiej ze względów technicznych nastąpiła w kwietniu 1925 r.
Zasadniczymi i podstawowymi jednostkami (podzielonych odcinków granicy), pełniącymi służbę ochronną, były strażnice, jednostkami dyspozycyjnymi były, bataliony, szwadrony, kompanie, pułki kawalerii. W szybkim tempie oddano 200 budynków do zakwaterowania żołnierzy, zorganizowano intendenturę i łączność oraz zaplecze bytowo-socjalne. Każda strażnica była jak „mini miasteczko”. Na wysokim poziomie stała służba zdrowia i weterynaria ze względu na służbę koni. Praca oświatowa prowadzona była od podstaw spowodowane było to wieloma przypadkami analfabetyzmu, a zajęcia prowadzili dyplomowani oficerowie funkcyjni.
Jak wspominał kpt. Kazimierz Kobos, „Oddziały Korpusu Ochrony Pogranicza nie tylko u siebie i dla siebie organizują i uprawiają sport, ale rozwijają go również wśród pogranicznej ludności. W oddziałach KOP niema podziału na kluby, okręgi i władze centralne. Pierwszym i najważniejszym zagadnieniem, jakie starają się rozwiać organizatorzy sportu na granicy, to materiał sportowy, środki i boiska. Później reszta, przy czym za punkt wyjścia bierze się tylko jeden czynnik, jak należy najekonomiczniej to wszystko urządzić, ażeby było jak najwięcej uprawiających sport. Każda strażnica jest sobie klubem, i żyje swoim życiem sportowym samodzielnym. A sprzęt i boiska budują sami żołnierze”.
Wychowanie fizyczne i sport było elementem niezbędnym w codziennym życiu – po żmudnej i ciężkiej pracy na granicy. Żołnierze KOP-iści najbardziej upodobali sobie, lekką atletykę, piłkę nożną, strzelanie, jazdę konną-hippikę, szermierkę, palant, tenis i myślistwo.
Ze względu na podobieństwo służby ochrony pogranicznej na rubieży, Dowództwo KOP, utrzymywało kontakty na polu wyszkolenia żołnierza i rywalizacji sportowej z wieloma Garnizonami i pułkami wschodnich kresów Rzeczypospolitej, w tym również z Chełmskim Garnizonem, reprezentowanym przeważnie przez żołnierzy 7 Pułku Piechoty Legionów w Chełmie. Żołnierze-sportowcy obu jednostek, niejednokrotnie spotykali się walcząc w w\w konkurencjach sportowych, wymieniając doświadczenia sportowo-wojskowe. Ulubionymi dyscyplinami w których toczono boje były, lekkoatletyka, piłka nożna, strzelanie i hippika.
Modyfikacja dyscyplin sportowych do specyfiki wykonywanych czynności na granicy, spowodowała, że lekkoatletyka a w szczególności biegi przełajowe i sztafetowe stały się specjalnością żołnierzy KOP. Do specyficznych supermaratonów należał, Pierwszy Bieg Rozstawny KOP, wzdłuż granicy polsko-sowieckiej, (bieg miał na celu sprawdzenie łączności między oddziałami, zbadanie dróg, ścieżek itd., sprawdzenie stanu gotowości bojowej i wytrzymałości poszczególnych żołnierzy), rozpoczął się 5 listopada 1925 r. o godz. 6 rano – w biegu tym startowała sztafeta składająca się z żołnierzy 7 pp. Leg. z Chełma. Bieg równocześnie w dwóch kierunkach, z dwóch krańcowych punktów granicy wschodniej. Punkt skrajny na północy, słup nr 0 u styku granicy Polski, Łotwy i Rosji nad Dźwiną 3 km na zachód od Leonpola, na południu zaś słup nr 2290 na styku granicy Polski, Rumunii i Rosji w okopach Św. Trójcy. Długość trasy biegu wynosiła, północnego 1.277 km 952 m., i południowego 1.276 km 482 m. Na długość trasy złożyły się następujące przeszkody terenowe: 254 km trakt leśny, 171 km drogi polne, 256 km tereny bagien, 180 km piachy, 104 km łąki i grunta podmokłe, 103 km pola zaorane, 77 km krzaki i zarośla, 132 km tereny pagórkowate i 5 km kładki. W biegu północnym wzięło udział 2.413 żołnierzy (długość biegu 530 m i szybkość 10 km \ godz.), i południowym 2.436 żołnierzy (długość 523 m. i szybkość 10.235 km \ godz.).
Biegi zakończyły się: z północy 10 listopada o godz. 13.40,(i trwał 127.40 godz.), i z północy 10 listopada o godz. 10.59 (i trwał 124.59 godz.). Różnica między sztafetami wynosiła 2.41 godz.
Żołnierze obu jednostek KOP i 7 pp. Leg. z Chełma, na polu sportowo-wojskowym, spotykali się do 1939 r., a w czasie II wojny wspólnie bronili granic wschodnich Rzeczypospolitej.